تو ذره‌پروری و من از ذره کمترم

عمریست سایه تو بود بر سر سرم

من مستمند گوشه‌ای از خوان لطف تو

شادم که نوکران تو را عبد و نوکرم

خو کرده‌ام به جود تو و مهربانیت

من زنده‌ام به ز فیض تو ای شاه ذوالکرم

یادم که نیست عاشقی‌ام کی شروع شد

انگار عاشق رخت از عالم زرم

هر شب به شوق کوی تو پر باز می‌کنم

هر شب به شوق کوی تو آقا مسافرم

گرچه نشد زیارت تو روزی‌ام ولی

احساس می‌کنم که برایت کبوترم

آری مسافرم به دیار مدینه‌ات

آنجا که نیست گنبد و گلدسته و حرم

آری مسافرم و فقط توشه‌ام بود

این سینه پر از شرر و دیده ترم